Fan van Marjolein Moorman
Is Rood de toekomst voor goed onderwijs?
Politiek. Altijd heb ik een lastige relatie gehad met politiek: beloftes die gedaan worden en vervolgens door de vele gesloten compromissen niet nagekomen worden. De intriges, machtsmisbruik, achterkamertjespolitiek, en ga zo maar door. Gelukkig worden er ook vele mooie dingen gedaan in de politiek, vaak achter diezelfde schermen.
Er is één ding waar ik niet over twijfel en dat is het gebruik maken van mijn stemrecht. Sinds een goed 100 jaar hebben we als vrouwen recht om te stemmen. Mannen uit de hogere klassen mochten het al veel langer, mannelijke arbeiders twee jaar eerder dan alle vrouwen. Hier is hard voor gevochten. Net zoals er nu hard gewerkt wordt om dyslexie, ADHD, ADD, hoogbegaafdheid en andere conceptuele denkers in een beter daglicht te zetten en dit de juiste aandacht te geven in het onderwijs. Dankzij mijn dochter kwam ik op het spoor van Marjolein Moorman, Amsterdams wethouder van o.a. Onderwijs. Mijn eerste kennismaking met haar was in de serie Klassen van de VPRO. Dit is een documentaireserie die ik nog steeds niet helemaal gekeken heb omdat deze te emotioneel voor me is, te herkenbaar! Ik vind het vreselijk dat veel huidige kinderen eenzelfde start in het leven maken als ik toentertijd gemaakt heb. Eigenlijk is er in het onderwijs heel weinig veranderd in de afgelopen 45 jaar, zeer pijnlijk om te zien.
Laatst kwam ik haar boek tegen in de krant. Meteen gekocht en gelezen. Ik vind het heerlijk om een verhaal te lezen van een sterke en oprechte vrouw. Een vrouw die uitkomt voor de fouten die gemaakt zijn, die oprecht zorgen heeft over het onderwijs en die zich hiervoor zeer strijdbaar inzet. Echt een aanrader!
Vervolgens ging ik samen met mijn dochter en schoonzoon naar een bijeenkomst waar Marjolein Moorman kwam spreken. Uiteraard een mooie gelegenheid om haar boek te laten signeren en omdat ze schrijft dat haar moeder dyslectisch was, heb ik ons boek “Dyslexie: Stoornis of intelligentie?! “meegenomen. Ik wilde peilen of ze daar interesse in had.
En voor ik het wist waren we in een gesprek over dyslexie in het onderwijs verwikkeld, hoe beroerd de begeleiding van dyslectische kinderen binnen het onderwijs geregeld is, laat staan op de scholen die niet in de rijkere buurten staan. Het werd een heel persoonlijk gesprek waarvan ik ging blozen. Ik spreek tenslotte niet elke dag met de wethouder die ook nog eens wil horen wat ik te zeggen heb over dyslexie en het onderwijs.
Ze nam mijn boek gretig aan, was erg nieuwsgierig en ik raadde haar aan om hoofdstuk 4 te lezen om te kijken of ze zelf ook een conceptueel denker is. Haar moeder is het tenslotte ook en lezend over en sprekend met Marjolein Moorman, herken ik in haar het grote denken, verbanden kunnen leggen, weten wanneer en hoe je de dagelijkse praktijk kunt veranderen, wat je daarin in kunt zetten en hoe je dat kan bewaken. Nu wist ik het zeker: Marjolein Moorman is in het echt net zo leuk als in haar boek. Ik verklaar mijzelf fan van haar.
Dus deze keer weet ik al ruim op tijd op wie ik ga stemmen: op Marjolein omdat zij een hart heeft voor het onderwijs en een hart heeft voor meer aandacht voor dyslexie in het onderwijs.
Ik wens iedereen succes en vooral plezier bij het uitbrengen van je politieke stem op 16 maart a.s.